اثر روش کاشت و تراکم بوته بر عملکرد و صفات زراعی آفتابگردان در شرایط دیم

این آزمایش به منظور مقایسه روش های کشت مکانیزه با سنتی تحت شرایط مختلف تراکم بوته بر ویژگی های زراعی آفتابگردان در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم مراغه به مدت دو سال زراعی (81 و 1379) به اجراء گذاشته شد. آزمایش به صورت کرت های خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار پیاده شد. روش کاشت در کرت های اصلی در دو سطح کاشت با دستگاه ردیف کار با فاصله ردیف 60 سانتی متر (کشت مکانیزه) و دست پاش + هرس بشقابی (کشت سنتی) و تراکم بوته در کرت های فرعی در سه سطح 83000 ، 55000 و 42000 بوته در هکتار قرار گرفتند. دراین آزمایش صفات ارتفاع بوته، قطرساقه، قطرطبق، تعداد برگ ها، عملکرد دانه، تعداد بوته در متر مربع و وزن هزار دانه اندازه گیری شدند.نتایج تجزیه مرکب داده ها نشان داد که اثر روش کاشت بر عملکرد دانه، ارتفاع بوته و تعداد برگ در بوته در سطح احتمال پنج درصد و بر قطر طبق تعداد، بوته در متر مربع و وزن هزار دانه در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. کاشت مکانیزه با میانگین عملکرد 536 کیلوگرم در هکتار به میزان 5/20 درصد نسبت به کشت سنتی افزایش عملکرد داشت. اثر تراکم بوته بر قطر طبق، تعداد، بوته در متر مربع و وزن هزار دانه در سطح احتمال یک درصد و بر قطر ساقه در سطح احتمال پنج درصد معنی دار بود ولی بر عملکرد دانه معنی دار نبود. نتایج نشان داد که با کاهش تراکم بوته، وزن هزار دانه، قطر ساقه و قطر طبق افزایش یافت و برعکس. اثر متقابل دو تیمار نیز بر روی قطر طبق در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. بر اساس نتایج بدست آمده به نظرمی رسد که می توان در شرایط دیم، کاشت مکانیزه آفتابگردان را برای منطقه مراغه توصیه کرد.